πεντακόρυφος

και πεντάκορφος, -η, -ο / πεντακόρυφος, -ον, ΝΜ

αυτός που έχει πέντε κορυφές

μσν.

φρ. «τοῡ πεντακορύφου σώματος τής ἐκκλησίας»

μτφ. οι πέντε αρχιεπίσκοποι, δηλ. οι πατριάρχες Ρώμης, Κωνσταντινούπολης, Αλεξάνδρειας, Αντιόχειας και Ιεροσολύμων.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πεντα-* + κορυφή / κορφή].